Vanmorgen schreef ik al over de centraaldoos van het achterlicht die los in de staart bungelt omdat het zelfklevende lijmlaagje van het klittenband z'n werk niet meer doet.
De centraaldoos bungelt aan de ene kant aan een wat dikker snoer met stekker, aan de andere kant aan de dunnere bedrading naar achterlicht en richtingaanwijzers. Omdat ik de LEDs en de bedrading niet kapot wil hebben, heb ik vanmorgen een stuk rustiger gereden. Vanmiddag hetzelfde verhaal want door schokken van kuilen/bulten komt er nog meer kracht op de draden te staan dan ik prettig vind.
Terwijl ik vanmiddag naar huis kachelde via m'n gebruikelijke route, kwam ik op een punt waar niet door iedereen even goed de regels opgevolgd worden. Het betreft de Nieuwe Veerallee bij het Koggepad (richting de Koggetunnel). Op weg naar huis heb ik het Koggepad aan de rechter kant, ik moet voorrang verlenen aan verkeer van rechts. Nog een extra reden om daar goed op te letten want ik kan het verkeer wat uit de tunnel komt vaak pas vrij laat zien (mede omdat ik lager zit).
Van voren komen wat jonge pubertjes aanfietsen. 2-aan-2. hoewel het er erg breed is, nemen ze daar graag de ruimte. Of ze nou een mislukte poging deden om voor te sorteren of gewoon bruut veel ruimte in beslag namen (2 reden al voorbij de weg-as), dat laat ik in het midden maar het rijgedrag was niet geheel elegant. Maar goed, dat ben ik daar wel gewend.
Aan hun gedrag te zien willen ze linksaf slaan (voor mij gezien naar rechts) het Koggepad op.
Rechtdoorgaand verkeer gaat voor mits op dezelfde weg. Ze horen voorrang te verlenen aan mij. Maar hoe vaak zie ik niet dat dat niet gebeurt? Vrij vaak. Gewoon toch nog even er voor langs is daar geen zeldzaamheid. Ik houd er rekening mee. Mijn snelheid ligt niet hoog vanwege de onoverzichtelijke zijweg en m'n bungelende centraaldoos. Ik schat in wat de jonge heertjes gaan doen. En jawel, de voorste 2 zetten hun bocht gewoon verder in en draaien toch nog even voor mij langs, ik doe het daarom nog iets rustiger aan.
Ik kijk wat de 2 erachter doen. Ik zie ze aarzelen en ook wat afremmen. Het lijkt erop dat ik dus toch door kan rijden voor de achterste 2 knulletjes. Maar helaas, ze gooien het stuur toch om. Ik knijp mijn remmen volledig in in de hoop een anrijding te voorkomen; de wielen blokkeren. Maar het mag allemaal niet baten. Helaas komen we met elkaar in aanraking. De rechter trapper die hij net voor heeft staan weet een ventilatiegat rechts van mijn koplamp te maken. De knul tuimelt van z'n fiets af. 'Neemt' mijn spiegel nog even mee en drukt de racekap van z'n plek.
Wat gebeurt er op zo'n moment met mij? Adrenaline vloeit in overvloed door m'n hele lichaam. Ik ben boos maar weet me in te houden. Helaas maakt de adrenaline niet dat ik er zo vrolijk en vriendelijk bij kijk.
Ik vraag de knul hoe oud hij is.. Waarom ik dat wil weten. Maar er komt uit dat hij 12 is. Onhandige vraag die ook niet doelgericht is. Dus 'Heb je een ID-kaart'. Heeft hij niet. Waar woon je? Weet hij niet. Dat lijkt me toch wat stug. Ik geef aan dat ik graag contact wil hebben met zijn ouders. Maar het leidt allemaal tot niets. Ook bied ik aan om door te fietsen naar het politiebureau, dat ligt aan de andere kant van de tunnel. Wil hij ook niet.
Wel weet een wijsneuzerig vriendje dat hij mij ook wel kan proberen de schuld in de schoenen te schuiven 'Maar je kan zelf toch ook uitkijken?' Tja, dan heb je aan mij een verkeerde. Ik doe al m'n best om de rare fratsen van die andere fietsers 'op te vangen' door rustiger aan te doen, uit te kijken, af te remmen, etc.
Zulke mannetjes maken mij wel heel erg boos. Uiteindelijk bedenk ik me dat het maar beter is dat ik die irritante, brutale puber maar beter kan negeren. Er komt een vrouw bij die probeert te bemiddelen. Heel vruchtbaar is het niet maar evengoed wel bedankt voor de serieuze en goed bedoelde poging.
Even later wil een politiewagen richting het politiebureau rijden maar dat lukt niet met allemaal fietsers die de boel blokkeren. De agenten stappen uit. 'Komt u er zelf uit?' Ik geef aan dat dat niet helemaal het geval is; ik wil toch wel graag contact met de ouders van de knul.
De ene agent gaat praten met de knul en weet gegevens van hem te krijgen. De andere agent praat even met mij. Hij ziet aan mij dat ik nog altijd boos ben (grotendeel overigens door dat andere irritante mannetje, niet door de bewuste fietser zelf) en geeft aan dat dat niet goed werkt. Hoewel ik wel rustig reageer ben ik me er wel van bewust en geef dat ook aan. Helaas is die adrenaline bij mij niet zo snel gezakt.
De agent loopt even naar de achterkant van m'n fiets. Ik geef aan dat hij vast zoekt naar een verzekeringsplaatje maar dat hij die niet zal vinden: het is een fiets, geen motorvoertuig.
De politie heeft mij het telefoonnummer en de naam van de knul gegeven zodat ik contact kan opnemen met z'n ouders. Dat ga ik vanavond doen maar eerst de boel wat laten zakken.
