Wortel

Vandaag moest ik voor wat wat 'periodegebonden' inkopen naar de stad. Op mijn route naar de stad barstte het van de ouders met kindertjes waarvan veel kindertjes een pietenpetje of mijtertje op hadden. Ik meende dat er iets te doen was geweest in een schoolgebouwtje. Maar even later moest ik m'n gedachte toch wat bijstellen. Het werd drukker en drukker. Behalve ouders met kindertjes zag ik ook wat verkeersregelaars staan en even verder zag ik in de verte een fanfare aankomen en een vrachtje pieten. Ik heb m'n fiets aan de kant van de weg gezet om even in te schatten wat ik zou doen: doorrijden (mits dat kon), wachten tot de stoet voorbij was of omkeren zodat ik een omweggetje kon nemen.

Terwijl ik stond te wachten kwam één van de werknemers van de goede sint sneaky langs mijn fiets lopen. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik hem voorover buigen over m'n Cyclone die achter m'n Quest hing. Hij mikte er wat pepernoten in. Ik zag dat gebeuren in m'n achteruitkijkspiegel en stak daarom m'n arm naar buiten en stak m'n duim omhoog. De verkeersregelaar die voor mij stond, had het ook zien gebeuren en had een big smile op z'n gezicht. Altijd leuk, die ondeugende pieten.

Even later komen twee andere pieten op mij af: 'Dááááár is de [W]ortel!' ([W]met een vermoedelijk gemaakt surinaams accent). De twee pieten komen bij mij staan en sommeren mij uit de wortel te komen. Ik geef aan dat ik dat toch maar niet doe. De pieten gaan met hun tijd mee. De ene piet (of het nou de kleine vrouwelijke was of de grote, brede mannelijke met tikkie buik) gaf vriendelijk aan dat dat ook met ge[W]eld kan. Gelukkig waren ook dit ondeugende pieten zonder enige kwaad in de zin.

Ik ben toch maar omgekeerd omdat de stoet niet echt vlot naderde om via een andere route naar mij bestemming te fietsen.