Ik heb er al heel wat vaker over geschreven. Mensen die het knopje van de verkeerslichten als een enorme verleiding zien en werkelijk alles doen om maar dat knopje in te kunnen drukken, of de wachttijdindicator nou al in werking is getreden ov niet.
Vandaag ook weer zo'n figuur. Bij de Westerlaan stond ik rechts bij de verkeerslichten met bar weinig ruimte tussen m'n fiets en de stoeprand. Ik was de eerste fietser bij het verkeerslicht. Drukken doe ik daar nooit omdat de lussen mijn fiets netjes oppikken. Zo ook vandaag. Vrijwel direct sprong de wachttijdindicator aan ten teken dat de aanwezigheid van een fietser geregistreerd was.
Even later komt een heerschap achter mij staan. Maar dat duurde niet lang. Al vrij vlot wurmt hij zich met moeite tussen mijn fiets en de stoeprand naar voren. Languit strekt hij zich over z'n stuur en weet net het knopje in te drukken. Terwijl hij dat doet, zeg ik hem dat de indicator al in werking is getreden. De man vraagt nog eens na wat ik zei. Dus ik herhaal m'n zin. Zijn reactie was wat mijn probleem was. Ik gaf aan dat ik het niet zo prettig vond dat hij zich zonodig vlak langs mijn fiets moet wurmen om maar bij dat knopje te komen terwijl al overduidelijk is dat drukken niet meer nodig is. 'Dan moet je daar maar niet gaan staan!' was z'n volgende reactie. Ik heb hem op een gegeven moment uitgemaakt voor stuk ongeduld. Misschien niet helemaal terecht want dwangneuroot was misschien de betere term geweest. We mopperen wat over en weer.
Het wordt groen (zal vast sneller gegaan zijn omdat hij op het knopje gedrukt heeft). Terwijl hij doormoppert trek ik op en hoor z'n gemopper snel verdwijnen.
Bij de volgende verkeerslichten moet ik weer wachten. Zoals altijd, druk ik weer niet op het knopje. Deze keer sta ik wat verder van het knopje af. De man heeft ruimte genoeg om fatsoenlijk tussen mijn fiets en het knopje te komen. Zegt hij: 'Is dit ver genoeg van je fiets?' Ik geef aan van wel en zeg hem dat hij maar snel op z'n knopje moet drukken. Of het z'n gehoor is of z'n koptelefoon die hij op z'n hoofd heeft, weet ik niet. Wel weet ik dat hij nog een keer navraagt wat ik zei. Na herhaling gaf hij aan dat hij het navroeg omdat ik zo stotterde. Achja......
Tipje voor het heerschap: monteer wat knopjes op je fiets. Kan je naar hartelust knopjes drukken.
Eh, wie heeft er ook al weer een fiets met allerlei knopjes en elektrische dingetjes ;-)
BeantwoordenVerwijderenMaar inderdaad, ik herken ze direct, de verkeerslichtknopjesneuroten.
Ondanks alle knopjes ben ik toch wat minder knopjesneuroterig dan het type fietser uit m'n bericht. En roep dat niet te hard, van die knopjes in m'n fiets. Straks heb ik zo'n vogel in m'n fiets aan het rammen op m'n knopjes.
BeantwoordenVerwijderenHet verschil tussen 'heb ik...' en 'ben ik...' is hier flinterdun aan het worden, vrees ik ;-)
BeantwoordenVerwijderenTot dusver heb ik me altijd nog kunnen beheersen ;-) (en nee, hier kan je het niet veranderen in 'ben ik') :P
BeantwoordenVerwijderenToch zijn er wel degelijk stoplichten waar alleen vd voetgangers 'n knop zit en bij mijn weten geen lus in de weg. Zoals in A'dam Noord. De stoep is tevens (expres?) zo hoog gemaakt dat je als fietser ook niet de stoep op rijden kan (om 't knopje te bereiken). Ik zou daar anders (weer) lang hebben moeten wachten ware het niet dat ik ff van m'n JE-trike opstond en naar 't knopje liep!
BeantwoordenVerwijderenMet 'n trike voel je je minder kwetsbaar voor 'overhangers' vind ik.
En met 'n uitwijkbeweging van m'n hoofd ben ik zelfs al de slagbomen -langzaam- onderdoorgereden...